Dziennik z epidemii. Dzień szósty

Wreszcie wiosna, wreszcie ciepło i lato buchneło przez okna, otwierając je na oścież. Moje też. Sąsiadka myje okna, czuje wiosnę, no to zagadałem przez okno: "Wiosenne porządki?" - I don't speak Polish. Niezdarnie odpowiedziałem jej po angielsku, bo słowo "wiosna" zawieruszyło mi się w głowie, a ona mnie poprawiła, niewiele sobie robiąc z tego, mimo że była to pierwsza konwersacja, od dwóch miesięcy, kiedy tu mieszkam. No nic. Zawsze jakieś uczłowieczenie tej kobiety i danie jej sygnału, że jestem naprzeciwko i może się domyśli, że jednak widać wszystko przez okno z 8 metrów. Niech je lepiej zasłoni to, okno, bo ja tu cały dzień w domu i też bym chętnie popatrzył na świat :) Wąskie ulice Starego Miasta mają swój urok, ale i minusy. Jak kiedyś ludzie z tym sobie radzili?

Cieszę się z powolności czasu, który upływa, z jego leniwego trwania. Płynie teraz tak obiektywnie,na naszych oczach, jak w czasie Świąt. Niestety dzieje się z wieloma ludźmi oraz moimi znajomymi niedobrze. Bomba za bombą, relacja za relacją na fejsie. Nie oglądam, szkoda mi czasu. Jeśli nigdy ktoś nie miał takiej niezobowiązującej relacji z sobą, tylko wymagał od siebie więcej i więcej, to teraz trudno mu zderzyć się ze zwykłym byciem bez udowadniania czegoś sobie i innym. Zobaczcie, Bóg zesłał piekny czas w Poście. Kto potrafi wytrzymać trudności i znaleźć w sobie siłę, ten wygra. Kto ma słabą wiarę, będzie chciał żyć po staremu, przegra. Kto ma, temu będzie dodane, a kto nie ma, temu zabiorą to co ma. Właśnie przez megafon policja ogłasza, by zostać, by się nie szwędać. Warszawiacy chodzą, spacerują, cała Miodowa pełna ludzi. Idźcie ludzie do domów.