Siła i słabość
Nic nie zostanie zapomniane. Szczególnie wtedy, gdy rzeczy ważne dzieją się ze mną i we mnie. Dziś wiem, że działy się, zanim się narodziłem.
Wczorajszy dzień był niesamowity, byłem wczoraj m. in. na warsztatach z "Duchowości mężczyzny",
Dzięki nim wiem, że nie jestem zbiorem, myśli, pragnień, ambicji i nawyków. Jestem kimś więcej. Jungowski mag, wojownik, król i kochanek istnieją we mnie, każdy z nich istnieje na innej płaszczyźnie.
W momencie przełomu aktualizuje się we mnie ta dawna biblijna opowieść:
Bóg poleciwszy Abramowi wyjść z namiotu, rzekł: Spójrz na niebo i policz gwiazdy, jeśli zdołasz to uczynić; potem dodał: Tak liczne będzie twoje potomstwo. Abram uwierzył i Pan poczytał mu to za zasługę. Potem zaś rzekł do niego: Ja jestem Pan, który ciebie wywiodłem z Ur chaldejskiego, aby ci dać ten oto kraj na własność. A na to Abram: O Panie, mój Boże, jak będę mógł się upewnić, że otrzymam go na własność? Wtedy Pan rzekł: Wybierz dla Mnie trzyletnią jałowicę, trzyletnią kozę i trzyletniego barana, a nadto synogarlicę i gołębicę. Wybrawszy to wszystko, Abram poprzerąbywał je wzdłuż na połowy i przerąbane części ułożył jedną naprzeciw drugiej; ptaków nie porozcinał. Kiedy zaś do tego mięsa zaczęło zlatywać się ptactwo drapieżne, Abram je odpędził. A gdy słońce chyliło się ku zachodowi, Abram zapadł w głęboki sen i opanowało go uczucie lęku, jak gdyby ogarnęła go wielka ciemność. A kiedy słońce zaszło i nastał mrok nieprzenikniony, ukazał się dym jakby wydobywający się z pieca i ogień niby gorejąca pochodnia i przesunęły się między tymi połowami zwierząt. Wtedy to właśnie Pan zawarł przymierze z Abramem, mówiąc: Potomstwu twemu daję ten kraj, od Rzeki Egipskiej aż do wielkiej rzeki Eufrat. (Rdz 15,5-12.17-18)
Ptactwo drapieżne to myśli, można je odpędzić, można wziąć odpowiedzialność za swój intelekt. Można i nawet trzeba z nimi walczyć, bo myśli to wybór. Życie w świecie intelektualnych wyborów to walka. Walczę i zwyciężam.
Ale nie za uczucia; kiedy przychodzi ciemność uczuć muszę pozostać na nie bezbronny. Wielu ludzi przegrywa życie, bo chce zmieniać uczucia. Uczuć nie można kontrolować, można je tylko przeżyć, rozkoszować się nimi albo je przecierpieć.
W momencie największej beznadziei, w ciemności uczuć błyska boskie światło. Tam gdzie gaśnie intelekt, załamuje się, staje się niezrozumiały, błyska światło wiary. Bóg się spóźnia.
Każe Ci: wyjdź z namiotu, opuść grę, pozór i złudne poczucie bezpieczeństwa. Wyjdź z namiotu, w którym jest ciasno, ciemno, gdzie jesteś tak naprawdę sam, a prawda jest dla Ciebie niezrozumiała. Wyjdź z namiotu. Zacznij żyć.
Bóg spóźnia się, bo chce byś najpierw odkrył, kim jesteś. Bóg się spóźnia, byś też wyłączył swój intelekt, bo tylko tam może rozbłysnąć światło wiary, gdzie dla intelektu jest nieprzenikniona ciemność. Kraniec intelektualnej wytrzymałości to początek Bożej Obecności.
Tam, gdzie mam kontakt ze sobą, potrafię też mieć prawdziwy kontakt z prawdą o własnych uczuciach. Poczuj je całym sobą, poczuj gniew, poczuj strach, poczuj głód. Nie domagaj się jak dziecko natychmiastowego zaspokojenia Twoich pragnień, poznaj je najpierw dobrze.
Nie ma już lęku, pojawia się pokój i łagodność, można się podłączyć pod życie. Kto potrafi to pojąć, niech pojmuje.
To jest tajemnica duchowości. Nie materializm, nie rozrywka, nie zdolność do przetwarzania coraz bardziej rozbudowanych informacji. One zubażają i utrzymują w złudnym poczuciu kontroli nad życiem.
Siła i zwycięstwo biorą się z dobrego doświadczania własnej słabości, z rozumienia i głębokiej świadomości własnej misji. Świadomość ta, to świadomość złudności odczuć i przekonań. Kiedy się na czymś skupiam, istnieje to dla mnie w sposób intensywniejszy, kiedy przestaję, ta istotność znika.
Zatem istnieje tylko punkt, z którego opowiadam, tylko on jest pewny i niezachwiany, wszelkie znaczenia płyną stamtąd. W nim szukam sensu i celowości mojej opowieści. Pełnowartościowe bycie mężczyzną, bycie człowiekiem to bezkonfliktowe istnienie w wielu wymiarach i walka o sens i spójność własnej opowieści.
Wczorajszy dzień był niesamowity, byłem wczoraj m. in. na warsztatach z "Duchowości mężczyzny",
Dzięki nim wiem, że nie jestem zbiorem, myśli, pragnień, ambicji i nawyków. Jestem kimś więcej. Jungowski mag, wojownik, król i kochanek istnieją we mnie, każdy z nich istnieje na innej płaszczyźnie.
W momencie przełomu aktualizuje się we mnie ta dawna biblijna opowieść:
Bóg poleciwszy Abramowi wyjść z namiotu, rzekł: Spójrz na niebo i policz gwiazdy, jeśli zdołasz to uczynić; potem dodał: Tak liczne będzie twoje potomstwo. Abram uwierzył i Pan poczytał mu to za zasługę. Potem zaś rzekł do niego: Ja jestem Pan, który ciebie wywiodłem z Ur chaldejskiego, aby ci dać ten oto kraj na własność. A na to Abram: O Panie, mój Boże, jak będę mógł się upewnić, że otrzymam go na własność? Wtedy Pan rzekł: Wybierz dla Mnie trzyletnią jałowicę, trzyletnią kozę i trzyletniego barana, a nadto synogarlicę i gołębicę. Wybrawszy to wszystko, Abram poprzerąbywał je wzdłuż na połowy i przerąbane części ułożył jedną naprzeciw drugiej; ptaków nie porozcinał. Kiedy zaś do tego mięsa zaczęło zlatywać się ptactwo drapieżne, Abram je odpędził. A gdy słońce chyliło się ku zachodowi, Abram zapadł w głęboki sen i opanowało go uczucie lęku, jak gdyby ogarnęła go wielka ciemność. A kiedy słońce zaszło i nastał mrok nieprzenikniony, ukazał się dym jakby wydobywający się z pieca i ogień niby gorejąca pochodnia i przesunęły się między tymi połowami zwierząt. Wtedy to właśnie Pan zawarł przymierze z Abramem, mówiąc: Potomstwu twemu daję ten kraj, od Rzeki Egipskiej aż do wielkiej rzeki Eufrat. (Rdz 15,5-12.17-18)
Ptactwo drapieżne to myśli, można je odpędzić, można wziąć odpowiedzialność za swój intelekt. Można i nawet trzeba z nimi walczyć, bo myśli to wybór. Życie w świecie intelektualnych wyborów to walka. Walczę i zwyciężam.
Ale nie za uczucia; kiedy przychodzi ciemność uczuć muszę pozostać na nie bezbronny. Wielu ludzi przegrywa życie, bo chce zmieniać uczucia. Uczuć nie można kontrolować, można je tylko przeżyć, rozkoszować się nimi albo je przecierpieć.
W momencie największej beznadziei, w ciemności uczuć błyska boskie światło. Tam gdzie gaśnie intelekt, załamuje się, staje się niezrozumiały, błyska światło wiary. Bóg się spóźnia.
Każe Ci: wyjdź z namiotu, opuść grę, pozór i złudne poczucie bezpieczeństwa. Wyjdź z namiotu, w którym jest ciasno, ciemno, gdzie jesteś tak naprawdę sam, a prawda jest dla Ciebie niezrozumiała. Wyjdź z namiotu. Zacznij żyć.
Bóg spóźnia się, bo chce byś najpierw odkrył, kim jesteś. Bóg się spóźnia, byś też wyłączył swój intelekt, bo tylko tam może rozbłysnąć światło wiary, gdzie dla intelektu jest nieprzenikniona ciemność. Kraniec intelektualnej wytrzymałości to początek Bożej Obecności.
Tam, gdzie mam kontakt ze sobą, potrafię też mieć prawdziwy kontakt z prawdą o własnych uczuciach. Poczuj je całym sobą, poczuj gniew, poczuj strach, poczuj głód. Nie domagaj się jak dziecko natychmiastowego zaspokojenia Twoich pragnień, poznaj je najpierw dobrze.
Nie ma już lęku, pojawia się pokój i łagodność, można się podłączyć pod życie. Kto potrafi to pojąć, niech pojmuje.
To jest tajemnica duchowości. Nie materializm, nie rozrywka, nie zdolność do przetwarzania coraz bardziej rozbudowanych informacji. One zubażają i utrzymują w złudnym poczuciu kontroli nad życiem.
Siła i zwycięstwo biorą się z dobrego doświadczania własnej słabości, z rozumienia i głębokiej świadomości własnej misji. Świadomość ta, to świadomość złudności odczuć i przekonań. Kiedy się na czymś skupiam, istnieje to dla mnie w sposób intensywniejszy, kiedy przestaję, ta istotność znika.
Zatem istnieje tylko punkt, z którego opowiadam, tylko on jest pewny i niezachwiany, wszelkie znaczenia płyną stamtąd. W nim szukam sensu i celowości mojej opowieści. Pełnowartościowe bycie mężczyzną, bycie człowiekiem to bezkonfliktowe istnienie w wielu wymiarach i walka o sens i spójność własnej opowieści.
Komentarze