Dzień pierwszy wiary

Teraz, gdy siedzę tu sam w domu i wciąż uciekam od myśli, że z moim chorym okiem wyglądam przerażająco, zastanawiam się, czemu tak jest, że w trudnych, przełomowych chwilach nie ma przy mnie nikogo. Nie ma nikogo wieczorem, gdy cierpię, ale nie ma też, gdy przyjdzie mi czasem na myśl coś wesołego. z drugiej strony pisanie to mój największy przyjaciel i powiernik. Utrzymywanie kontaktu z tekstem pisanym i pewność ciągłości tego kontaktu chronią mnie przed depresją, paniką i zwątpieniem. Co więcej - jestem pewien, że z każdą kartą tu zapisaną staję się dojrzalszy, spójniejszy i - jak to się dziś pięknie mówi - świadom swoich celów. Dlaczego?

Długotrwała samotność to dla wielu porażka, lecz prawdziwa samotność to także stopniowe uniezależnianie swojego samopoczucia od zewnętrznych okoliczności. Co z tego, że rzadko wyjeżdżałem? Co z tego, że nie jestem przepełniony cudzymi poglądami? Doszedłem po jakimś czasie do wniosku, że wyznacznikiem mojego poczucia własnej wartości staje się to, co niepodważalne: miłość, szacunek, przebaczenie i cierpliwość okazywane innym w sposób bezinteresowny. Kiedyś może nie potrafiłem kochać bezinteresownie do końca; kiedy spotykałem się z brakiem wzajemności czułem do kogoś żal, lub oskarżałem o niewdzięczność.

Wszystko zmieniło się we mnie, gdy nowym punktem wyjścia stała się dla mnie Miłość jako dobro niewymienialne i niewyczerpywalne - brak wdzięczności nie jest już przeszkodą, bo miłość nie ma przeciwsiły. Nienawiść to tez miłość, tyle że zdeformowana i destrukcyjna. Zatem miłość, jako siła pierwotna. W świecie pojęć pierwotnych, jednobiegunowych życie uzyskuje celowość. Bachtinowska świętość słów. W świecie cudzych słów życie nie uzyskuje celowości, jest życiem bez jednoznacznych Wartości.

Nie jestem sam, nie będę sam. Mądrość, której powierzam drogę swojego życia stawia mi na drodze ludzi coraz właściwszych, ufam gorąco, że podobnie jak kiedyś w momencie wielkiego cierpienia, tak i teraz w chwilach próby, moja droga się wyprostuje.