Przyszłość

Zrozumienie jej wymaga pokory. Ciszy. Mówię więc ściszonym głosem... Początkiem Nowego był krzyż. Śmierć i życie złączone w jedno. Alfa i Omega. Wiara, nadzieja i miłość jako narzędzia prowadzące do Życia Wiecznego. Wolność w wierze. Trudność człowieka w zrozumieniu inwersji wartości, instynktowny lęk przed zbliżeniem się do tajemnicy krzyża. Lęk przed nieskończonym czasem. Krzyż jako obietnica pokonania skończonego czasu. W ujęciu świecko-historycznym zmiana punktu widzenia odwiecznej opowieści o kacie i ofierze. Słabość pokonuje siłę. Już nie jedna, lecz co najmniej dwie historie świata zaczynają się tworzyć. Dwie interpretacje historii: poległ/zwyciężył. Możliwość narodzin Możliwości. Narodziny Jezusa to pokonanie zamknięcia w przestrzeni nakazów i zakazów i początek linearności wciąż Nowego bycia. Poszczególne lata liczą się od narodzin Chrystusa. Zmartwychwstanie to pokonanie Niemożliwości. Uwolnienie Możliwości. Możesz umrzeć, jak Stary Człowiek, lub - jeśli uwierzysz - żyć wiecznie. To początek gry na zasadach Życie/Śmierć. Ta Święta opowieść jest dziś Metaopowieścią innych opowieści. Głownie nauki. Nieświadomie przejęła ją od Wiary. Nowa psychologia rzuca wyzwanie: popularne dziś hasła - wyzwól swoje możliwości, te, które już teraz drzemią w Tobie. Innymi słowami: "Uwierz w moje reguły gry, a będziesz szczęśliwy". Opowieść jest pisana przez wielu, każdy pisze "opowieść" z małej litery, ale nie pojedyncze są ważne, lecz cała Biblioteka. Święta Opowieść z Ewangelii stała się dysponentem reguł pozostałych opowieści. Już nie wydarzenia z życia decydują o finale gry ale wiara, lub brak wiary w Wyższy Plan.

Koniec ery linearnej opowieści wiąże się z końcem dziewiętneatego wieku - zauważamy powolną śmierć fabuły w literaturze, a coraz większą rolę narracji. Literatura jako gra z czytelnikiem. Każdy zbiór faktów opowieści, ich wybór to pewna interpretacja. Dopuszczalność wielości interpretacji. Z czasem pojawiają się opowieści wyrastające z tego samego pnia tworzą prawdziwą grę, czytelnik staje się uczestnikiem gry. typowa gra Pozwala na symulację wydarzeń fabularnych, w wymiarze jednostkowym - na symulację różnych dróg samorealizacji. Coaching. Coach odkrywca możliwości w człowieku. Jest nadziej na uzdrowienie, zastępcą duchowego opiekuna w chrześcijaństwie, albo spowiednika, tak samo próbuje odkryć wewnętrzne dziecko w człowieku. Pomaga sięgnąć ponad poziom linearności, wkracza w poziom możliwości. Jednak sam staje przed sprzecznością: skoro są różne rodzaje prawd o życiu, o człowieku, możliwości osiągnięcia szczęścia, to istnieją też różne wersje moralności. Zagrożenia w przyszłości: Coach uniezależniony od reguł moralności będzie funkcjonował jako kreator, manipulator, wmawiał, że odkrywa możliwości, a w rzeczywistości projektuje na couchee własną wizję życia. Bezbronność pionka w grze. Eliminacja boskiego planu: gracze nie potrzebują obserwatora, jedynie dysponenta reguł. Próba obalenia Jezusa jako starego dysponenta reguł. Nazwanie Nowego Testamentu, Starą, nieaktualną, wyeksploatowaną znaczeniowo opowieścią. W miejsce jedynego drzewa Prawdy w całym Kosmosie pojawią się niezliczeni twórcy własnego drzewa planowania możliwości.

Rozszerzanie się pola i głębokości gry. Drzewo krzyża, dwie jego belki, pokonały fatum Początku i Końca, ufundowały Opowieść Zbawienia, którego historia się rozdwaja na historię zbawionych i potępionych. Dziś sens tej opowieści został spłycony do jednej z form Gry o życie. Gra o Życie Wieczne. Z regułami wiary, lub rozumu, mająca się zakończyć w dwojaki sposób - Apokalipsą, lub niczym szczególnym. Ta gra dziś jest włączona w w las innych opowieści i każde inne drzewo gry proponuje własną historię zbawienia. Wielość równouprawnionych narracji z tego samego pnia i jeszcze większa ilość interpretacji. Różne odpowiedzi na pytanie: dlaczego prowadzą do zaniku obiektywizmu skutku i przyczyny: coach i jego wpływ na wyzwolenie różnych opowieści z couchee. Wreszcie piąty wymiar istnienia urzeczywistnia się w eksploracji wszystkich dróg możliwości opowiadania.

Zagrożenia: W tym wymiarze kryzys wynika z rozłamu wewnętrznego. Tyrania symulacji nieskończonych możliwości człowieka jako konflikt różnych wewnętrznych głosów. Bycie na wszystkie możliwe sposoby. Rozszczepienie osobowości współczesnego człowieka. Paraliż nieskończonością. Katatonia przed ekranem podzielonym już nie na epizody filmu, ale screeny gier. Gra gier i tak kończy się śmiercią. Interferencja gier. Upadek języka, jako zbioru reguł znaczeniowych.

Sposób na uniknięcie dezintegracji: Miłość. Zrozumienie bezsensu eksploracji niezliczonych możliwości i wyłączenie się od tyranii deszyfracji niezliczonych strategii gier. Zwycięstwo nad kategorią eksploracji możliwości, nad teorią gier. W grze są zwycięzcy i pokonani. Będą Ci mówić: Graj w to, co ja, to kiedyś zwyciężysz. Tylko nieliczni zajdą wyżej i zwyciężą, podważą samą grę. Zrozumieć, że wolność wyborów stanie się bezużyteczna, gdy cel jest zawsze nieosiągalny. Zwykła gra ma cel, a Cel prawdziwy, to Miłość, która jest Wszystkim. Cdn.